Regelmatig denk ik; laat ik eens een blog schrijven. De eerste die ik schreef ging als vanzelf en het moedigde me aan om er nog eentje te schrijven. Toch bleef het daarbij… tot vandaag…
Excuses zoals te weinig tijd en reeds voldoende cliënten hebben speelde mee, maar ook de gedachte; wat heb ik te melden? Het maakte dat ik het niet deed. Vreemd want als ik tegenover iemand zit in mijn praktijk dan gebeurt het gewoon; zit ik boordevol ideeën, praktische tips en kan ik urenlang kletsen en gericht aan de slag gaan met ademen.
Maar laat nu net dit laatste, het tegenover een cliënt zitten, helaas niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Een vreemde gewaarwording is dit voor mij om als logopedist en ademspecialist mijn werk na haast 20 jaar in mijn praktijk aan huis, tijdelijk niet meer te uitvoeren.
Op donderdagavond 7 november om 21.15 uur stond mijn wereld plots even helemaal stil en de dag daarna stond het volledig op zijn kop. Nu 11 dagen later denk ik; dit DIT is het moment om mijn volgende blog te schrijven!
